Yılar önce Çanakkaleye gidip o yerleri gezeceğimi kendi kendime söylenir dururdum..Sürekli tarihi okur kendi kendime düşünceler kurardım bir gün oraya gideceğim diye..o yaşanan günleri düşündükçe tüylerim diken diken oluyordu..çok kitap okudum zamanıda çok belgesel izledim..ama tarihi yakından görmek daha bir başka oluyormuş.bunu şimdi, daha iyi anlıyorum..bir kaç gün öncesiydi oraya ayak bastığımda..sabah 7 30 gibi başladık turumuza. eceabattan başladık gezimize..binlerce şehidimizin kan dökütüğü topraklardaydım artık..rehperimizin her gittiğimiz yerle ilgili anlattığı olaylar o günlere dair yaşananları daha kolay canlandırmamızı sağladı. Seyit onbaşının top mermisini attığ yeri gördük..düşman askerlerinin kanlarıyla kıpkırmızı olan o ertuğrul koyunu gördük..M.Kemalin saatinin parçalandığı o yeri gördük..Her anda her adımda diken diken oldu tüylerimiz. şehitliklerde yatan o gencecik yaşında toprağa düşmüş insanları görünce duygulandık..bir avuç insanın binlerce düşman askerine karşı verdiği ölümüne mücadelenin yaşandığı yerlerden geçtik.ve en büyük anıt..Çanakkalede ölen bütün insanların adına dikilmiş olan büyük anıt..O anıtın önünden geçerken şimdiki zamanla o zamanı düşündüm..Atalarımız bütn varlığıyla düşmana karşı vatanını savunurken biz şimdiki zamanın insanları bütün varlığımızı dışarıya kaptırmış durumdayız..düşünüyorum da o kadar kan boşamı aktı acaba ?
İnsanın bunları görüyor olması ama elinden birşey gelmemesi ne kadar zor dimi..
Bizim için bu vatan için canlarını tereddüt etmeden veren bütün şehitlerimiiz ruhları şad olsun..

1 Mayıs bana hep izlediğim o kanlı günleri hatırlatır..insanların kaçışlarını çatılardan ateş açan canileri hatırlatır..birbirini ezerek kaçışan insanalrın yerlerdeki cesetleri gelir gözümün önüne..bütün dünyada barış ve dayanışma içerisende geçmesi gereken bu günün böyle acı olaylarla hatırlanması ne kadar kötü..

yıllar önce kadıköydede buna benzer olaylar olmuştu. o günlerde henüz ortaokuldaydım..henüz yeni yeni şekillenmeye başlıyordu dünya görüşüm..zaman ilerledikçe daha iyi çözmeye başladık olyları insanları..bu insanlar ne istiyordu amaçları neydi..neden böyle meydanlara birikiyorlardı.okudukça gözlemledikçe daha iyi anlamaya başladık olayalrı..bizde kendimizi bu mücadelenin içinde hisstemeye başladık..iş hayatına girince nelerin döndüğünü, nasıl bir yapılanma olduğunu daha yakından görmüş olduk.şimdi meydanlarda haklarını savunan insanalrın ne demek istediğini daha iyi anlıyor olduk..sömürülen işçi kesiminin isteklerini, köleleşmeden insan gibi yaşamanın onurunu istiyorlardı..her gün dayatılan acımasız koşulların iyileştirilmesini istiyorlardı..saçma sapan harcamalrla halkımdan alınan vergilerin hesabının sorulmasını istiyorlardı..her yıl soruyorlardı ama bu yıl taksimde sordular.77 de ölen onca insanı andılar..orda olmayı o kadar çok istedim ki ama olamadım..inşallah önümüzdeki sene orda o dayanışma içerisinde bende olacağım..