Anılar anılar anılar..İnsan neden hep gece yarıları hatırlar geçmiş günlerdeki yaşadıklarını ? Çok tuhaf. Sanki beynimi kemiren birşeyler var içimde. Sanırım özlemek böyle birşey. On yıl önce ya da yirmiyıl önce ki yaşadıklarım geliyor aklıma. Top peşinden koşturmalarım, annemin peşime sopayla gelmeleri, haber vermeden denize kaçmalar, akşam yiyeceğin dayağı bilerek yine yine aynı şeyi tekrarlamak... Ne güzeldi ya. İnsanın istediği gibi bir çocukluk yaşaması gerçekten zor aslında. Hele geçim derdi sizi vurmuşsa gel de yaşa çocukluğunu.. Biz de yaşayabildiğimiz kadar yaşamaya çalıştık işte.. O yüzden sanırım erken olgunlaştırdı hayat bizi. Yaşıtlarımız bilye oynarken saklambaç oynarken biz atılmışız yaşam kavgasına. Tren kapılarında yolculuk ettiğimiz o günler ne kadar da heyecan ve aksiyon doluymuş.. İnsan hatırladıkça özlüyor o günleri..
Vay be.. Düşündükçe geliyor öyle işte..Hiç büyümeseydik diyorum bazen. Ama işte dediğimiz gibi yerinden saymıyor zaman.