Yine eve indim ve yine babamın laflarıyla doydum çıktım kendi evime.
Sanırım iyi bir evlat olmanın ödülü her zaman haketmediğini düşündüğün o lafları yemek olmalı.
Hayatım boyunca çalıştım, her kazandığımın bir parçasını eve verdim. Kardeşlerime harçlık verdim, sevgilisiyle buluşacağım diyen bana geldi, sigaram yok diyen bana geldi. Sonuç ; yine kötü olan ben oldum.
Acaba bu durum ne zaman değişecek ? acaba sadece sorun eve maddi olarak yardımcı olamamak mı ? Yoksa işin içinde başka şeylerde mi var ?
Bizimkilerin acaba ne zaman lafini edecekler dediğim Yüzüğü nihayet bu gün söylediler. Ne gerek var yüzüğe. Aslında bakarsanız bende çok karşı çıktım ama maalesef Özlem gitti ve aldı o Yüzüğü. Sözümü dinlemedi. Şimdi ne desem boş.
Kardeşlerimin de hayatlarını gördükçe ve o Hayatları bombok bir şekilde harcadıklarını gördükçe iyice canım sıkılıyor.
Kurduğumuz işin elimizde patlamasının getirdiği hayal kırıklığı bütün Hayatımı berbat etmeye devam ediyor. Bu durumda ne yapacağımı bilmez haldeyim.
Hayatı boyunca başarı adına hiçbirşeyi olmayan adamlarla böyle bir işe girişmenın inanılmaz sıkıntısını uzun yıllar çekeceğim gibi görünüyor.
Canımı sıkan olaylar bunların hepsi. Hayatımda doğru giden ne var derseniz sanırım hiçbirşey diyebilirim.Bu durum daha ne kadar böyle sürecek kimbilir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder